Słownik pojęć

Wyniki dla hasła: Uchwyt stopniowy zewn��trzny

  • Uchwyt stopniowy zewnętrzny (lejkowy)

    uchwyt tzw. lejkowy obejmujący umocowywany przedmiot z zewnątrz. Służy do mocowania przedmiotów toczonych, np. kół, bębnów sprężyn, wymagających pewnych poprawek na tokarce.

  • Uchwyt stopniowy wewnętrzny

    uchwyt stożkowy utrzymujący mocowany przedmiot od wewnątrz. Służy do mocowania przedmiotów z wytoczonymi otworami, np. ramek szkieł i różnego rodzaju pierścieni.

  • Uchwyt stożkowy (patrz: Uchwyt stopniowy wewnętrzny)

  • Uchwyt samocentrujący (uniwersalny)

    uchwyt umożliwiający mocowanie zewnętrzne i wewnętrzne oraz centrowanie (środkowanie) większych przedmiotów, których nie można umocować w uchwycie stopniowym. Istnieje kilka rozwiązań konstrukcyjnych uchwytów samocentrujących. Działanie ich polega na jednoczesnym przesuwaniu szczęk wskutek pokręcania zębnika, śruby lub radełkowanego pierścienia.

  • Uchwyt lejkowy (patrz: Uchwyt stopniowy zewnętrzny)

  • Uchwyt zaciskowy (zacisk)

    stalowa tulejka przecięta wzdłuż w trzech miejscach ponad połowę jej długości, w wyniku czego powstają jakby szczęki. Uchwyt zaciskowy jest zahartowany, szczęki są więc sprężyste. Zamocowanie obrabianego przedmiotu polega na zaciśnięciu szczęk przez pokręcanie zaciskiem i wciąganie uchwytu zaciskowego do wrzeciona tokarki zegarmistrzowskiej wrzecionowej.

  • Uchwyt wiertarski

    uchwyt samocentrujący służący do mocowania wiertła we wrzecionie wiertarki. Uchwyt wiertarski może być także używany na tokarce, ze względu na wygodne zaciskanie przedmiotu od przodu i znaczny zakres rozchylania się szczęk. Obrabiany przedmiot mocuje się w szczękach zaciskając go osobnym kluczem, wkładanym do bocznego otworu. Zębnik, znajdujący się na kluczu, zazębia się z pierścieniem zębatym, którym, na skutek obrotu, zaciska się szczęki.

  • Uchwyt uniwersalny (patrz: Uchwyt samocentrujący)

  • Uchwyt ośmiowkrętowy

    uchwyt służący do mocowania większych przedmiotów, o średnicy do 16 mm, które nie mieszczą się w uchwycie zaciskowym. Dotyczy to zwłaszcza przedmiotów mimośrodowych. Mocowanie w uchwycie ośmiowkrętowym jest bardzo pracochłonne, gdyż najpierw mocuje się i środkuje przedmiot w czterech wkrętach przednich, a potem dokręca cztery wkręty tylne tak, aby wystający koniec przedmiotu obracał się współśrodkowo. W celu toczenia mimośrodowego część przedmiotu, która ma pozostać centryczna (środkowana), należy przesunąć wkrętami tak daleko od linii osiowej, aby część mimośrodowa znajdowała się dokładnie w środku.

  • Uchwyt mosiężny

    mały uchwyt zaciskowy, wkładany do uchwytu zaciskowego o średnicy otworu 5 mm. Uchwyty mosiężne mają średnicę otworów 0,1 – 3,5 mm. Służą do mocowania delikatnych i polerowanych przedmiotów.

  • Zegar gwiazdowy

    zegar do odczytywania czasu w nocy z układu gwiazd. Składa się z czterech współśrodkowych krążków i dużej wskazówki.W celu odczytania czasu należy nastawić – na wprost małej wskazówki, połączonej z zewnętrznym krążkiem – aktualny dzień zaznaczony na jednym z krążków. Następnie, trzymając zegar uchwytem w dół, należy nastawić dużą wskazówkę tak, aby jej krawędź łączyła ostatnie dwie gwiazdy Wielkiej Niedźwiedzicy i gwiazdę Biegunową. Liczba występów godzinowych na obwodzie zewnętrznego krążka wskazuje aktualną godzinę. Występy liczy się od środka uchwytu do wskazówki, zaczynając od strony lewej do prawej.

  • Zacisk (ściągacz)

    element wyposażenia tokarki zegarmistrzowskiej wrzecionowej, którym zaciska się przedmiot w uchwycie. Jest to jakby śruba z gwintem wewnętrznym nakręcanym na gwint uchwytu zaciskowego oraz łbem gładkim w postaci kółka wykonanego z tworzywa sztucznego. Przez pokręcanie tym kółkiem wciąga się uchwyt do wrzeciona, co powoduje zaciśnięcie walcowego przedmiotu.

  • Zacisk (patrz: Uchwyt zaciskowy)

  • Wycinarka szkieł z pleksiglasu

    urządzenie do wycinania szkieł do zegarków z pleksiglasu, napędzane ręcznie. Istnieje wiele odmian wycinarek. Nie wszystkie mają urządzenie do nastawiania wymiaru szkła po założeniu ramki na szczęki i pokręcaniu korbą, dzięki czemu dźwignia z nożem ustawia się na żądany wymiar. Płytkę pleksiglasu przymocowuje się do tarczy za pomocą uchwytów. W innych wycinarkach nóż trzeba nastawiać ręcznie. Średnica wyciętego szkła powinna być większa o 0,2 – 0,4 mm od średnicy rowka w ramce.

  • Toczenie

    mechaniczna obróbka skrawaniem na tokarce za pomocą noża tokarskiego. Podczas toczenia na tokarce obrabiany przedmiot wykonuje ruch roboczy główny (obrotowy), a nóż – ruch roboczy posuwowy. Ruch roboczy noża może być wzdłużny (zob. toczenie wzdłużne) lub poprzeczny (zob. toczenie poprzeczne). Ze względu na sposób uchwycenia noża rozróżnia się toczenie nożem suportowym i toczenie nożem ręcznym. Obrabiany przedmiot może być zamocowany w kłach, uchwytach i na tarczach tokarskich.

  • Szczypce uniwersalne (kombinerki)

    narzędzie ręczne służące do cięcia drutu, zaciskania, odkręcania nakrętek itp., prac podczas naprawy zegarów. Do naprawy zegarów elektrycznych szczypce uniwersalne powinny mieć izolowane uchwyty.

  • Ruch roboczy

    ruch roboczy stanowi najmniejszy celowy element pracy, jak założenie przedmiotu w uchwyt, naciśnięcie dźwigni itp... zobacz więcej

  • Rozpychacz otworów wskazówek

    narzędzie do pasowania wskazówek zegarkowych składające się ze stożkowego trzpienia i uchwytu z gwintowaną tulejką nastawną.

  • Imak suwny

    uchwyt dwuszczękowy z tulejką zaciskającą służący do zamocowywania najdrobniejszych części zegarkowych, zwłaszcza wkrętów balansu nie mających nacięcia do wkrętaka.

  • Imak do wkrętów

    uchwyt do wkrętów, składający się z trzonka z nagwintowaną końcówką i tulejki latarkowej, nakręconej na tę końcówkę. W czołowej części tulejki znajduje się otwór, w który jest wkładany wkręt – w celu skrócenia jego nagwintowanej części lub wypolerowania soczewkowego zakończenia. Pokręcając trzonkiem, zaciska się wkręt w tulejce latarkowej. Do wyposażenia imaka należy sześć wymiennych tulejek latarkowych z otworami o różnych średnicach.

  • Imak (trzymak)

    uchwyt służący do zamocowywania drutów, z których piłuje się kołki stożkowe, oraz rozwiertaków i gładziaków, a także walcowych części zegarkowych. Istnieją imaki jednostronne, dwustronne oraz z kwadratową nakrętką zaciskającą, ułatwiającą piłowanie czopów kwadratowych.

  • Imadło stołowe

    uchwyt przykręcany do stołu na stałe, służący do zamocowywania w nim dużych przedmiotów do obróbki, głównie piłowania większych płaszczyzn. Praktyczne jest imadło stołowe obrotowe, gdyż można je obracać i ustawiać pod dowolnym kątem.

  • Imadło ręczne

    uchwyt służący do zamocowywania większych przedmiotów, których obróbka wymaga częstego obracania.

  • Imadełko trzonkowe

    uchwyt zegarmistrzowski służący do zamocowywania małych przedmiotów. Imadełko trzonowe trzyma się w ręku podczas obróbki, głównie piłowania. Bywają imadełka trzonowe ze szczękami półokrągłymi służące do zamocowywania przedmiotów okrągłych lub ze szczękami prostymi do zamocowywania przedmiotów płaskich.

  • Błędy pomiarów

    pomiary zawsze są obarczone pewnymi błędami. Błąd pomiaru jest to różnica między wynikiem pomiaru a rzeczywistą wartością mierzonej wielkości. Błędy pomiarowe mogą być systematyczne lub przypadkowe.

    Błędy systematyczne są to błędy, które podczas wielu pomiarów tej samej wartości, wykonywanych w tych samych warunkach, są nie zmienne lub zmieniają się według znanej reguły (systematycznie). Można je więc obliczyć lub wyznaczyć doświadczalnie i uwzględnić w wyniku pomiaru przez wprowadzenie poprawki. Błąd systematyczny powstaje np. w pomiarach źle wyskalowanym przyrządem pomiarowym.

    Błędy przypadkowe są to błędy, które podczas wykonywania dużej liczby pomiarów zmieniają się według nieustalonej reguły i wynikają z wielu drobnych, często nieuchwytnych przyczyn (np. luzów, tarcia, sprężystości narzędzia itp.). Wszystkie błędy wyników pomiaru mogą być spowodowane błędami: narzędzia pomiarowego, sposobu mierzenia i obserwacji.

    Błędy narzędzia pomiarowego pochodzą z nie właściwego wyskalowania, niedokładnego wykonania wskaźników lub innych elementów narzędzia, różnicy temperatur narzędzia i przedmiotu mierzonego, luzów, tarcia, poślizgu, nieszczelności itp. Błędy powstające na skutek różnic temperatur powodowane są różną rozszerzalnością przedmiotu i narzędzia pomiarowego. Aby uniknąć wprowadzania z tego powodu poprawek, przyjęto, że te wszystkie pomiary należy wykonywać w temperaturze 20°C, zwanej temperaturą odniesienia.
    Dokładność wyniku pomiaru zależy także od sprężystości przyrządu pomiarowego oraz sprężystości mierzonego przedmiotu. Naciski przyrządu pomiarowego są czasami znaczne i mogą także powodować błędy pomiaru.
    Również osoba dokonująca pomiarów może popełniać błędy subiektywne, których przyczyną jest nieraz wada wzroku, nieuwaga, niedostateczne przygotowanie fachowe itp. Dlatego w tych przypadkach, gdy chcemy uzyskać dokładny wynik pomiaru, nie wyystarczy raz tylko zmierzyć, ale po wykonaniu kilku pomiarów za właściwy należy przyjąć wymiar będący średnią arytmetyczną wszystkich pomiarów.